من نبودم تو بودی...

بود شدم و تو تمام بودنت را به پایم ریختی.

حالا سالهاست که با بودنت زندگی میکنم.

هر روز، هر لحظه، هر آن و دم به دم هستی. 

ببخش، که گاهی آنقدر هستی که نمیبینمت.

ببخش، تمام نادانی ها، نفهمی ها و کج فهمی هایم را

اعتراض ها و درشتی هایم را و هر آنچه آزارت داد.

مادرم دستانت را میبوسم و پیشانیت را

که چراغ راه زندگیم بودی، هستی و خواهی بود.

خاک پایت هستم تا هست و نیست هست

و به حرمت شرافتت می ایستم و تعظیم میکنم مادرم...

 

نوشته شده در سه شنبه 95/8/11ساعت 12:0 عصر توسط سیما شیوندی نظرات ( ) | |